آرامگاه کوروش پهناور یکیاز باشکوه ترین و زیباترین مسجد غدیر باباعلی ارشاد مشهد بناهای آرامگاهی کشور ایران به جامانده از پاسارگاد میباشد و از هر کجای دشت مامان سلیمان، مانند کوهی نمایان میباشد.
بقاع کوروش بنیانگذار شاهنشاهی در کشورایران میباشد که در سال 529 ق.م جسد رشیدترین سردار تاریخ شرق باستان باطن آن گذارده شد. بقاع او آدرس مسجد غدیر باباعلی ارشاد مشهد بنایی بی پیرایه البته با معماری منحصربه شخص نزدیک به یک کیلومتری جنوب غربی کاخ های پاسارگاد تاسیس شده است.
آرامگاه کوروش در مغرب دهکده ی سلیمان واقع گردیده که سقف آن به طور شیروانی یا این که بام دو پشته ای توسط سنگهای تراشیده گردیده چهار گوش پوشیده گردیدهاست و از سنگ های آهکی سفیدی که به زردی متمایل میباشد و احتمالاً از معدن سیوند تأمین گردیده سازه گردیده میباشد. ساختمان حرم کوروش دو هزار و پانصد سال در قبال عامل ها مخرب طبیعی و غیرطبیعی پایداری کرده میباشد و هنوز در دشت پاسارگاد پابرجاست.
بقعه کوروش از لحاظ مدل رزرو مسجد غدیر باباعلی ارشاد مشهد معماری به ویژه پلان، قابل مقایسه با «زیگورات چغازنبیل» است. اما پوشش شیروانی آن پوشش خرپشته ای صورت محل عبادت اوراتوها را در «موساسیر» به حافظه میآورد. روی همین اصل در پوشاندن سقف حرم کوروش ، معماران هخامنشی از معماری اورارتوها، خصوصا از محل عبادت موساسیر اثر پذیر فته اند.
پارچه سنگهای تراشیده گردیده چهار شماره تلفن مسجد غدیر باباعلی ارشاد مشهد گوش که در اطاق این حرم بکار برده شدهاست، در روش تماما معلوم بعد از ظهر هخامنشی ، با طرح هایی دم چلچله ای سربی یا این که آهنی به هم متصل گردیده که از دید مدل معماری قابل توجه است. در جریان حمله اسکندر مقدونی به کشور ایران بیان کننده با تصاحب کردن بهایی پیوسته از آرامگاه کوروش، بنیانگزار امپراتوری هخامنشی پاسداری می کردند، البته آشوبگران یونانی به آن دست برده و شی ءها داخل آن را به حراج برده اند.
همچون صورت بنای آرامگاه کوروش در هیچ نقطه دیگر جمهوری اسلامی ایران سراغ نمی رود البته در بناهای مرتبط با عموم اورارتو یعنی ساکنان شمال غربی جمهوری اسلامی ایران که اقوام پارس در بدو ورود به پهنه کشور ایران و سکونت در اطراف دریاچه ارومیه، با آن ها هم محلی بوده اند، چشم شدهاست و نفوذ هنری آن خویشان را که یادبود روزگار هم مرزی و همسایگی پارسیان با عموم اورارتو بود، در بنای این آرامگاه که از بناهای اولیه زمان هخامنشی است، بی اثر ندانسته اند.